Τηλεπολιτικοποίηση των εφήβων;

  Διαχρονικά η νεολαία ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή των πολιτικών εξελίξεων συνεργαζόμενη με το εργατικό και το αγροτικό κίνημα για την κοινωνική δικαιοσύνη, από τον Μάη του 68’ έως το Πολυτεχνείο και ακόμα πιο σύγχρονα τον Δεκέμβρη του Αλέξη. Από τότε μέχρι σήμερα  τα πράγματα έχουν αλλάξει, η γενιά μας όπως ισχυρίζονται πολλοί έχει χάσει τον παραδοσιακό επαναστατικό χαρακτήρα που της αρμόζει και η πολιτική αγωγή χρειάζεται αναθεώρηση.

  Πριν γίνει οποιαδήποτε αναφορά γύρω από το θέμα θεωρώ σκόπιμο να διευκρινίσω ότι διανύουμε μια σκληρή εποχή πανδημίας. Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε μία κατάσταση περιοδικού εγκλεισμού στον οποίο ο μόνος τρόπος επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης των νέων είναι το διαδίκτυο. Πρέπει να τονίσουμε όμως ότι η πολιτικοποίηση του νέου δεν μπορεί να γίνει πίσω από τον εξωπραγματικό της οθόνης αγνοώντας την πραγματική ζωή με τους πραγματικούς ανθρώπους και τις αληθινές εμπειρίες που να αντικατοπτρίζουν την κανονικότητα. Αν σκεφτούμε σε αυτό το σημείο τι είναι η πολιτική θα λέγαμε ότι είναι διαφορετικές οπτικές γωνίες της καθημερινότητας, όπου σύμφωνα με το τι θεωρείς ηθικό και τι ανήθικο, τι λάθος και τι σωστό, αποκτάς ένα όραμα ιδανικής κοινωνίας που περιέχει όλα τα ελπιδοφόρα στοιχεία που θα συγκροτήσουν την κοινωνία σου. Με λίγα λόγια η ουσιαστική διαμόρφωση των πολιτικών σκέψεων και ιδεών ιδιαίτερα των νέων ατόμων σε περίοδο κοινωνικής  απομόνωσης είναι πρακτικά αδύνατη!

 

  Η απολιτίκ στάση των σημερινών νέων επομένως θεωρείται δεδομένη όμως, κατά την γνώμη μου, δεν θα πρέπει να συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με το διαδίκτυο καθώς δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που δημιουργεί την πολιτική απάθεια. Μέσα από τον καταιγισμό των πληροφοριών που προσφέρει, εφόσον αυτές χρησιμοποιηθούν σωστά από τον/την  νέο/-α, μπορούν βεβαίως να έχουν θετικά αποτελέσματα. Γνωρίζουμε ότι μέσω των πολλών και διαφορετικών απόψεων ο/η νέος/-α καταφέρνει να αποκτήσει μία πιο σφαιρική ενημέρωση και έχοντας πλέον πολιτική συνείδηση θα μπορεί να προβάλει τα καταλληλότερα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα και δεν θα είναι απόλυτος. Επίσης, το διαδίκτυο να μην παραλείψουμε να τονίσουμε ότι παρέχει την δυνατότητα της επικοινωνίας με περισσότερους ανθρώπους κάτι που στην πραγματική ζωή δεν θα μπορούσαμε να έχουμε, με αποτέλεσμα  να αποκτάς  μια πιο ρεαλιστική εικόνα της ευρύτερης κοινωνίας και όχι του προσωπικού σου μικρόκοσμου.

 

 

  Αξίζει να συμπληρώσουμε στα προηγούμενα ότι καθώς το πρόβλημα της πολιτικοποίησης είναι πολυπαραγοντικό και σύνθετο δεν υπάρχει μια και μοναδική λύση. Κατά την γνώμη μου σημαντικό ρόλο θα πρέπει να έχει το μάθημα της πολιτικής παιδείας το οποίο είναι υποβαθμισμένο. Η διαδικασία του μαθήματος θα πρέπει να μας εξηγεί την αξία της πολιτικοποίησης και της συμμετοχικότητας. Επιπλέον σε αυτή την διαδικασία είναι απαραίτητη η στήριξη από την οικογένεια. Οι περισσότεροι γονείς και κηδεμόνες έχουν την τάση να αρνούνται την πολιτική ενασχόληση των παιδιών τους, κυρίως από φόβο και προκατάληψη των ακροαριστερών και αντιεξουσιαστικών χώρων και ιδεών. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τα ενθαρρύνουν ώστε να μπορούν να εκφράζουν την πολιτική τους άποψη. Τέλος η έλλειψη σύγχρονων πολιτικών διανοούμενων και φιλοσόφων, όπως ο Μαρξ ή ο Μπακούνιν, απομακρύνει τους νέους από μια βαθύτερη πολιτική σκέψη και τους περιορίζει στην άγνοια και την απάθεια.

  Συμπερασματικά πρέπει να αναλογιστούμε τι οφείλουμε  να κάνουμε ως κοινωνία ώστε να δραστηριοποιηθούν οι νέοι έχοντας το διαδίκτυο ως σύμμαχο και όχι ως εχθρό.

Γαρύφαλλος Ρουζίνος, Α4